سبک زندگی دین

تنها خدا وجود دارد و بس
بنابراین هرآنچه هست، اوست. نام دیگر خدا؛ هستی است.
بودن، خدا بودن است. ما از این حقیقت در حجابیم.
مسئله این نیست که چگونه به ذات ربوبی برسیم؛
مسئله اینست که چگونه حقیقت مذکور را درک کنیم.
ما زبان هستی را از یاد برده‌ایم.
باید حقیقت از یاد رفته را دوباره بیاد بیاوریم.
خود را بیاد آور. خود را کشف کن.
خود را بشناس، آنگاه خدا را شناخته‌ای…
ذات تو در ذات الهی مستحیل است.
همچون قطره‌ای که در دریا افتاده است.
و از او فقط نامی باقی مانده است و بس.
نامی که بنوبه خود، قطره فرو افتاده در دریا بیش نیست.
اگر خود را بشناسی، ذات الهی همه چیز را برای تو شهود خواهد کرد.
آنگاه درخواهی یافت که هرچیزی، خداست که به تصویر خویش می‌نگرد.
وقتی ببینی با خدا احاطه شده‌ای
ناخودآگاه به رقص در می‌آیی
شوری همچون طوفان تو را در بر می‌گیرد، تو را می‌رباید، می‌برد.
و تو را به لایتناهی پیوند می‌زند…

آتشی نمى سوزاند “ابراهیم” را
و دریایى غرق نمی کند “موسى” را
مادری،کودک دلبندش را به دست موجهاى خروشان “نیل” می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش
دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
مکر زلیخا زندانیش می کند ، اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند
از این “قِصَص” قرآنى هنوز هم نیاموختی؟!
که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد  ، نمی توانند
او که یگانه تکیه گاه من و توست
پس ؛
به “تدبیرش” اعتماد کن ،
به “حکمتش” دل بسپار ،
به او “توکل” کن ؛
و به سمت او “قدمی بردار” ،
تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی…

نگران فردایت نباش

خدای دیروز و امروز ، خدای فردا هم هست

ما اولین بار است بندگی میکنیم…

ولی او بی زمانی است که خدایی میکند !

اعتماد کن به خدایی اش…

ای فرزند آدم
مرا یاد کن تا اجابت کنم تو را ،
مرا بدون غفلت بخوانید تا بی درنگ پاسختان دهم ،
مرا با دلهای تهی از آلودگی بخوانید تا بهشتی که جایگاه نیکویی است به شما پاسخ دهم ،
مرا به همراه ترس و امید بخوانید تا برای شما در هر امری گشایش و رهایی قرار دهم ،
مرا با نامهای برتر بخوانید تا پاسختان را با اجابت درخواستهای برتر دهم ،
مرا در این سرزمین ویرانی و نیستی بخوانید تا پاسخ شما را در آن سرزمین با پاداش و جاودانگی دهم …

ای فرزند آدم
چقدر خدا! می گویی و در دلت غیر خدا جای گرفته است ؟!
اگر خدا را آنچنانکه سزاوار است شناخته بودی، غیر خدا برای تو اهمیت نداشت!
تو نافرمانی او می کنی ولی طلب آمرزش نمی کنی…
همانا درخواست آمرزش با پافشاری بر گناه، توبه دروغگویان است (و پروردگار تو ستمکار بر بندگان نیست…)

اینکه مدام به سینه ات می کوبد، قلب نیست
ماهی کوچکی است که دارد نهنگ می شود.
ماهی کوچکی که طعم تنگ بلورین، آزارش می دهد
و بوی دریا هوایی اش کرده است.

قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس
اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی می تپد؟!!

آدم ها ، ماهی را در تنگ دوست دارند
و قلب ها را در سینه …

ماهی اما وقتی در دریا شناور شد، ماهی ست
و قلب وقتی در خدا غوطه خورد، قلب است.

هیچ کس نمی تواند نهنگی را در تنگی نگه دارد
تو چطور می خواهی قلبت را در سینه نگه داری؟

و چه دردناک است وقتی نهنگی مچاله می شود
و وقتی دریا مختصر می شود
و وقتی قلب خلاصه می شود
و آدم، قانع.

این ماهی کوچک اما بزرگ خواهد شد
و این تنگ بلورین، تنگ و سخت خواهد شد
و این آب ته خواهد کشید.

تو اما کاش قدری دریا می نوشیدی
و کاش نقبی می زدی از تنگ سینه به اقیانوس.

کاش راه آبی به نامنتها می کشیدی
و کاش این قطره را به بی نهایت گره می زدی.
کاش …

بگذریم …
دریا و اقیانوس به کنار
نامنتها و بی نهایت پیشکش
کاش لااقل آب این تنگ را گاهی عوض می کردی
این آب مانده است و بو گرفته است

و تو می دانی آب هم که بماند می گندد
آب هم که بماند لجن می بندد
و حیف از این ماهی که در گل و لای، بلولد
و حیف از این قلب که در غلط بغلتد!

“عرفان نظرآهاری”